Her düş aşka aşkla bağlıdır aslında…

   “Bizim peygamberimizin yolu aşk yoludur. Biz aşk çocuklarıyız; anamız aşktır bizim.” Hz. Mevlana

Göklerden düştü pay avuçlarımıza. Gözlerimizi yumdukça dökülen dudaklarımızdan, yorgun, tarifsiz, çılgınca haykırılan bir aşk. Üç harften ibaret olsa da, yakıcıdır okları, dinmeyen bir fırtına. Savrulan, gönüller arasında. İnsanlardan ayrılan bir düğüm, bir düğün gökyüzünde dualarla duvaklanan. Taçlanan her yutkunmada, içine düşen kor. Ateşleri tuzlu suyla korlanmış. Söyledikçe hıçkırdığın hıçkırdıkça ilmeği taktığın, bağdaş kurduğun boğazının ortasına. Bir avuntu, belki bebek olasın var da ninni dinlemeye müsait… Aşkın kucağında…


   İnsan tarifsizdir aşkın ikliminde, sanki sonsuzlukla eştir. Sonsuz bir gönle kavuşur hisseder Rabbini , fark ederse. Gönül bir mekânsız, sadece aşkın ufuklarında çizilebilen bir tablo. Eskizlerine sadece Rabbin şahit olduğu saklı bir resim. Açtıkça gönlündeki güllerin Aşka doğru, peygamberini anlarsın. Neden aşkla başlarmış günler, neden doğarmış güneş…

   Bir bütün olmak için yaşar insan. Her zaman yarım hisseder kendini. Sonsuzu arayıştır onu aşka iten. Bir itki, durmaksızın akan damarlarında. Bir coşku şahlanan at misali kalbinde. En ücra hücrelerini kıvılcımlandırmada, karıncalandırmada parmaklarını. Çocuksu, suskun, boynu eğiktir aşk… Masumdur, bir o kadar da sakin. Mevlana’dan okudukça görürsün aşkı, Resulünü bildikçe çalışmaya başlar zihin çarkların. Neden efendim her gün yüz kere tövbe edermiş, anlarsın. İnsan af diler mi sevdiğinden. Evet diler. Eğer onu kırmaktan çekiniyorsa çok, yaptığı her davranış için özür diler. Onu kırmamak adına yüzlerce kez tövbe.

   Aşk eşittir tamamlayanımız. Bir acaba kaçta kaçız? Ne kadar insanız mesala? İnsanlığın neresindeyiz? Yüzde kaç aşka muhtacız? Hangi aşka muhtacız? Soruları sordukça kalbine cevapları alırsın. Sakin ol. Sen de bir şeylere aşıksın. Her insan aşıktır bir bilinmeze. Bilemediğinden aşık olması insanın. Bilemediğindendir korkması ve kaçması. Çocuksu davranması, afallaması, tökezlemesi, sendelemesi her hamlesinde ve sonra yeniden dönmeye çalışması… Aşık olduğuna kendini adaması. Onu üzmekten Allah’a sığınması ve yine sığınması belki de yüz kere tekrar sığınması. Ey koruyan bizi koru.

   Aşka dökülmüş gönül yeşermeyi bekleyen bir toprak misali çorak ve kahverengidir biraz. Ve yağmur boşaldığında gözlerinden toprağına can gelmeye başlar. Aşk pompalanır damarlarına. Gönül tohumcuğu suya kavuşmuştur tuzlu da olsa. Acıyla piştiğinde çekirdekler fışkırırlar topraktan yukarı, bir de bakmışsın o kahverengi toprağı bir kısrak gibi delmiş yeşil filizler. Umutlar sürgün vermeye başladığında can güneşini ararsın. Güneşsiz de büyüyemezsin ya. O rahmet ikliminde salınacak nurlarla aydınlanırsın. Bir de bakmışsın ki koca bir başak olmuşsun. Kavruldukça güneşte kahverengileşirsin yeniden ve sonra güneş, su ve tohum aradan çekilir. Hasat zamanı sadece gönlüyle baş başadır insan. Mukayese… Ellerini aç şimdi göğe yeni filize durmuş başak gibi…Nur yağar merak etme elbet sahipsiz değiliz. İşlemler hep bir sonuca varmıştır. Sana ait değeri mutlaka tamamlayan biri bulunur. Yeter ki sen nurunu iste emek harca dök gözyaşını çocuksu ve ürkek ama asla pes etmeden, samimi hislerinin en depreştiği canına tak ettiği noktada yardımı bulursun. Son ana kadar çabanı görmek ister Aşığın. Ve şunu asla unutma aşıklar kendilerine aşık olanları asla unutmazlar. Kendilerine hangi ölçüde aşık olduklarını da çabalarından bilirler. Samimiysen şimdi topla gönlünü ve dön kalbinin derinlerine o Aşk damlacıkları seni bekliyor. Aşka dön, aşkla dön Hz. Mevlana gibi biz aşkın çocuklarıyız de aşk annenin koynunda mızmız bir çocuk gibi ağla ve sarıl düşlerine çünkü her düş aşka aşkla bağlıdır aslında…


Matematikbaba